Μήπως ήρθε η ώρα να κάνουμε την Μάθηση κατανόηση και την Κλίση δημιουργική έκφραση;

Τι θα γινόταν αν οι άνθρωποι μαθαίναμε να αγαπάμε τον εαυτό μας;
Να τον αποδεχόμαστε; Αν ξέραμε ποιος είμαι, τι θέλω, τι μπορώ, πώς μπορώ;

 Η απάντηση είναι απλή, θα αξιοποιούσαμε το δυναμικό μας στο μέγιστο βαθμό και θα νιώθαμε πληρότητα μέσα στην καθημερινότητά μας! Πιστεύω ακράδαντα ότι ο καθένας από εμάς είναι ξεχωριστός και μοναδικός, όλοι μας έχουμε αδυναμίες που χρειάζονται βελτίωση και χαρίσματα που ζητούν απεγνωσμένα αξιοποίηση, και αυτός είναι ο λόγος για τον οποίο επέλεξα να ασχοληθώ και με τη συμβουλευτική παιδιών, εφήβων κι ενηλίκων.

Φανταστείτε μια κοινωνία όπου οι άνθρωποι έχουν αυτοεκτίμηση, νιώθουν καλά με τον εαυτό τους και ξέρουν προς τα πού θέλουν πραγματικά να πάνε. Θα έλειπαν πιθανόν οι συγκρίσεις που τόσο μας πληγώνουν, καθώς γνωρίζοντας ότι όλοι είμαστε χαρισματικοί δεν θα είχε νόημα να πιστεύουμε ότι είμαστε καλύτεροι ή χειρότεροι από τους άλλους. Θα σταματούσαμε να παίζουμε θέατρο ότι θέλουμε πράγματα που δεν θέλουμε, ότι δεν νιώθουμε πράγματα που νιώθουμε, ότι είμαστε κάτι άλλο πέρα από τον υπέροχο εαυτό μας. Όλα αυτά είναι νευρώσεις που δημιουργεί η έλλειψη αποδοχής και είναι αυτά τα οποία έχουμε μάθει να τα εκλαμβάνουμε ως φυσιολογικά.

Πώς πήγαμε όμως από την αποδοχή στην νεύρωση;

Το εκπαιδευτικό σύστημα από μόνο του κάθε άλλο παρά ενισχύει την αποδοχή. Είναι ένα σύστημα που εκπαιδευτικοί, γονείς και ψυχολόγοι κρίνουν ως πλέον ακατάλληλο, καθώς αξιολογεί όλα τα παιδιά με τον ίδιο τρόπο κι ακόμα χειρότερα, αν ένα παιδί δυσκολεύεται, θα πει κάποιος πολύ εύκολα ότι έχει πρόβλημα, μεταφέροντας την ευθύνη στο ίδιο το παιδί.

Όμως τι σημαίνει για τον ψυχισμό του παιδιού να μεγαλώνει πιστεύοντας αδίκως ότι έχει κάποιο πρόβλημα;
Τι συνέπειες θα έχει αυτό στην ενήλικη ζωή του και σε όλα αυτά που θα κληθεί να καταφέρει με μια αδίκως καταρρακωμένη αυτοεκτίμηση;

Πέρα του ότι προσωπικά πιστεύω με όλη μου τη δύναμη στον κάθε άνθρωπο ξεχωριστά, είναι και επιστημονικά αποδεδειγμένο ότι, εφόσον δεν υπάρχει σημαντική νευρολογική πάθηση, όλοι είμαστε ικανοί να μάθουμε αρκεί να μας δώσουν την γνώση έτσι όπως είναι φτιαγμένος ο εγκέφαλός μας να την λάβει. Τα μπλοκαρίσματα στη διαδικασία της μάθησης είναι κυρίως συναισθηματικής φύσεως τα οποία εάν δεν εντοπιστούν και λυθούν εγκαίρως, θα μεγαλώνουν σαν θέματα μέσα μας όσο μεγαλώνουμε ηλικιακά.

Μετά το εκπαιδευτικό σύστημα ακολουθεί μια άστοχη κοινωνική εκπαίδευση, ή επιτρέψτε μου, δεν θα το έλεγα καν εκπαίδευση αλλά τυφλή πεποίθηση, γύρω από την «φιλοσοφία» της επαγγελματικής αποκατάστασης.
Πολλά χρόνια τώρα πιστεύουμε ότι το παν είναι να κάνω μια οποιαδήποτε δουλειά για να βγάζω λεφτά, με αποτέλεσμα να οδηγούμαστε σε λανθασμένες επιλογές. Λανθασμένες επιλογές που πληρώνουμε μια ζωή γιατί είναι  βασισμένες σε κάθε άλλο παρά στην φύση μας.

Το επέλεξαν κάποιοι άλλοι για μας; Το επιλέξαμε βάση της τότε ζήτησης; Το επιλέξαμε βάση της βαθμολογίας μας;
Το επιλέξαμε στα τυφλά γιατί απλά έτυχε να περάσουμε σε μια σχολή; Επιλέξαμε μια σχολή με γνώμονα πού είναι καλύτερη η φοιτητική ζωή; Λόγω status επαγγέλματος; Λόγω ευκολίας; Και εμείς; Πού είμαστε μέσα σε όλο αυτό; Και γιατί δεν περνάμε καλά στις δουλειές μας παρά τα τόσα χρόνια που ξοδέψαμε για να φτάσουμε να κάνουμε μια δουλειά;
Καταρχάς πού πήγαν τα άπειρα λεφτά για να σπουδάσουμε;
Φροντιστήρια, ιδιαίτερα, πτυχία, μεταπτυχιακά, φοιτητική ζωή, ένα σωρό λεφτά. Είναι σα να χτίζουν οι γονείς ένα σπίτι για τα παιδιά τους και να  μην πάνε ποτέ να ζήσουν εκεί!

Όμως υπάρχει κάτι ακόμα πιο επώδυνο, πού πήγε η αλήθεια μας; Τα ταλέντα μας; Το χάρισμά μας; Πού είναι μέσα σε όλα αυτά τα κριτήρια; Η αφετηρία θα έπρεπε να είναι το ποιος είμαι, τι μπορώ και τι θέλω, αυτή είναι η αρχή της επιτυχίας.

Επιτυχία δεν είναι να έχω έναν ηχηρό τίτλο και να πληρώνομαι καλά, αλλά να θέλω τόσο πολύ να κάνω αυτό που κάνω που να νιώθω πληρότητα και ευδαιμονία υπηρετώντας το και να το χρειάζεται η κοινωνία, έτσι ώστε να πληρώνομαι και να μπορώ να ζω μέσα από αυτό.

Στην πραγματικότητα όμως έχουμε ανθρώπους που δυσφορούν μέσα στην καθημερινότητά τους, που στρεσάρονται γιατί απαιτούν από τον εαυτό τους πράγματα για τα οποία δεν είναι φτιαγμένοι, που πλήττουν μέσα σε μια καθημερινή ανούσια διεκπεραίωση  αντί να ανθίζουν μέσα στην πηγαία προσφορά των χαρισμάτων τους, οι οποίοι μεταφέρουν αυτή τη δυσφορία σε όλες τους τις σχέσεις με αποτέλεσμα να βλέπουμε ένα σωρό προβληματικές καταστάσεις και η λίστα είναι ατελείωτη από τα επακόλουθα της έλλειψης σεβασμού προς την φύση μας.

Εάν όμως υπήρχε αποδοχή; Θα υπήρχαν περισσότερα λαμπερά και χαρούμενα πρόσωπα, θα ζούσαμε πιο ξεκούραστα, θα υπήρχε περισσότερη αρμονία και περισσότερη αγάπη.

Στόχος μου είναι να είμαι δίπλα σε οποιονδήποτε το επιθυμεί για τον εαυτό του ή για τα παιδιά του, έτσι ώστε να κάνουμε την μάθηση κατανόηση και την κλίση δημιουργική έκφραση.  Με δυνατή θέληση και με την κατάλληλη βοήθεια μπορούμε να γνωρίσουμε, να σεβαστούμε, να διαχειριστούμε και να αξιοποιήσουμε την φύση μας έτσι ώστε να λάμψουμε με όλη μας τη δύναμη.

Άλλωστε γι αυτό δεν είμαστε εδώ;

[av_hr class=’invisible’ height=’50’ shadow=’no-shadow’ position=’center’ custom_border=’av-border-thin’ custom_width=’0px’ custom_border_color=” custom_margin_top=’0px’ custom_margin_bottom=’30px’ icon_select=’yes’ custom_icon_color=” icon=’ue808′ font=’entypo-fontello’]

Από την Χρυσάνθη Κωστάρα Ειδικός Ανθρώπινου Δυναμικού & Παροχή Συμβουλευτικών Υπηρεσιών Δες το προφίλ της εδώ